Konan með handtöskuna

Marianne Jelved er um margt merkilegur pólitíkus.* Við fyrstu sýn virðist hún ekki mikil á að líta, fremur smávaxin og samanherpt, kennslukonuleg eldri kona sem kemur sínu til skila á hæglátan hátt og fylgir meiningu sinni eftir með mildu brosi. En þessi fyrstu viðkynni segja ekki margt. Marianne Jelved er nefnilega einhver öflugasti pólitíkus Dana undanfarna tvo áratugi, kona sem lætur engan vaða yfir sig, stendur fastar en bjarg á sínu og hræðist ekki öflugan mótvind. Frægt er viðurnefni hennar sem ,,konan með handtöskuna“ og vísaði það til handtösku hennar sem hún notaði ekki aðeins til að bera hluti í heldur líka til þess að sveifla af krafti og nota þannig sem tól til að smala fólki að sinni skoðun (þó einungis í formi myndlíkingar, hafi einhver haldið annað).

Marianne Jelved var leiðtogi Radikale Venstre í heil 17 ár, þessa miðflokks í dönskum stjórnmálum sem hefur ýmist unnið með hægri og vinstri stjórnum gegnum tíðina og þar með verið í lykilhlutverki í danskri stjórnmálasögu, ekki ólíkt Framsóknarflokknum á Íslandi, þó að taka verði fram að eðli og uppruni þessara tveggja flokka er um margt, og raunar flest, mjög ólíkur.

Búið spil hjá Juholt

SVT segir nú í frétt frá því að þetta sé búið spil hjá Juholt.

Síðustu stoðinni virðist hafa verið kippt undan honum þegar í morgun varð ljóst að gruggug mál um bílastyrki hafa bæst við allt sem á undan hafði komið. Þetta lítur þannig ut að Håkan Juholt hafi ansi mikið í sínu pokahorni sem honum muni ganga illa að verja og því verði afrám lekið út þangað til að mælirinn fyllist.

Og nú virðist hann vera fullur. Tragedían heldur áfram hjá sænskum sósíaldemókrötum.

Molnar undan Juholt

Það á ekki af sænsku sósíaldemókrötum að ganga þessi misserin og árin. Allt frá því að hægri flokkarnir unnu kosningarnar 2006 hefur flokkurinn verið í gríðarlegri krísu, kannski sinni mestu í langri sögu flokksins stóra.

Þá strax, haustið 2006, var ljóst að Göran Persson var orðinn verulega þreyttur og slitinn í embætti og sumir sögðu að hann hefði átt að hætta nokkru fyrr enda virtist hugur hans vera fullmikið farinn að leita til bóndabýlisins sem hann var að byggja sér fremur en til verka hans sem formaður sósíaldemókrataflokksins og forsætisráðherra landsins.

Allir vissu lengi í hvað stefndi hjá sósíaldemókrötunum og þeir höfðu því nægan tíma til að leita eftirmanns Perssons en ekkert gekk. Ástæðan var fyrst og fremst sú að krónprinsar og -prinsessur flokksins höfðu engan áhuga á formannsembættinu, þrátt fyrir að þráfaldlega væri á eftir þeim gengið. Hér var fyrst og fremst um að ræða Margot Wallström sem nú gegnir lykilstöðu hjá SÞ en var áður um margra ára skeið framkvæmdastjóri í Framkvæmdastjórn ESB og um tíma 1. varaformaður Framkvæmdastjórnarinnar.

Oft og einatt hefur verið lögð þung pressa á Wallström að leysa úr leiðtogakrísu flokksins en svarið hefur alltaf verið á sama veg: ,,Nej!“

Wallström er yfirburðamanneskja og ekki skemmir það sjálfsagt heldur fyrir að margir hafa séð í henni eins konar ,,aðra Önnu Lindh“ en Anna Lindh var klárlega krónprinsessa flokksins og Göran Persson lýsir því meðal annars í ævisögu sinni hvernig hann sá það sem sjálfsagðan hlut að hún tæki við flokknum þegar að hann hætti. Morðið á Önnu Lindh breytti vitanlega öllu þar um.

Nei-ið frá Wallström og öðru álitlegu fólki hefur orðið til þess að allt frá síðustu árum Perssons og allt til dagsins í dag hefur hysterísk dauðaleit sósíaldemókratanna að góðum leiðtoga alltaf endað í einhverri málamiðlun um lægsta samnefnarann, yfirleitt einhvern 6. eða 7. besta kost í stöðunni – í besta falli.

Þetta átti klárlega við þegar að Mona Sahlin varð formaður eftir Persson og jafnvel enn frekar þegar að Håkan Juholt tók við flokknum og hálfpartinn ýtti Sahlin og hennar fólki í burtu í fyrra.

Håkan Juholt hefur reynst vera veikur formaður enda nánast alveg óþekktur fyrir, maður sem í mesta lagi er skítsæmileg málamiðlun eins og er.

Og nú molnar hratt undan Juholt, einkum vegna þess sem í besta falli má lýsa sem óreiðu í fjármálum en í versta falli sem fjármálasvindli. Drífa Snædal fer ágætlega ofan í saumana á þeim málum hér, það er fín lesning.

Håkan Juholt virðist því ætla að enda sína daga mjög fljótlega sem formaður. Auðvitað eru alltaf til óvæntir snúningar í stjórnmálum, þannig að Juholt gæti valið að berjast til síðasta manns en fátt bendir til þess í núverandi stöðu að slík barátta væri flokknum í hag. Eins og einn háttsettur sósíaldemókrati orðaði það í viðtali: ,,Við megum ekki við því að dragast ofan í annað Toblerone-mál árum saman“, og vísaði þar til fjárhagsóreiðunnar í kringum Monu Sahlin sem varð að lokum til þess að hún varð að segja af sér um miðjan tíunda áratuginn. Þau mál snerust reyndar um mun meira en einstök Toblerone-kaup, ólíkt því sem margir virðast vera farnir að halda í seinni tíð. En það er önnur saga.

Nú er því spurning hvort að lykilfólk í sósíaldemókrataflokknum þurfi að fara enn einu sinni niður á skeljarnar á skrifstofu Margotar Wallström, hvort þá dugi að segja nógu oft ,,snälla…, snälla…!“ (,,Gerðu það…, gerðu það!) til að hún aumki sig loksins yfir brunarústirnar í gamla flokknum sínum.

Ný ríkisstjórn

Ríkisstjórnin og stefnuplagg hennar verða formlega kynnt á morgun en margt er samt farið að leka út, bæði um hverjir sitja í stjórninni og hvað hún hyggst fyrir. Lesið meira hér, til dæmis.

Ný dönsk stjórn kynnt kl. 18 á morgun

Nú er víst búið að boða til blaðamannafundar kl. 18 á morgun að dönskum tíma þar sem að ný vinstri stjórn verður kynnt til sögunnar í Danmörku. Sjá hér umræður í danska sjónvarpinu um það.

Stjórnin verður án Henriks Sass Larsens, eins helsta tromps Sósíaldemókratanna, en eins og sjálfsagt einhverjir vita komst hann ekki í gegnum síu PET, öryggisstofnunar danska ríkisins, vegna óbeinna tengsla við glæpagengið Bandidos. Það sem komið hefur fram virkar þó ekki sérlega alvarlegt og jafnvel frekar smásmugulegt en allt er þó enn nokkuð á huldu um hversu nákvæmlega mikil þessi tengsl voru og vissulega er það vægast sagt ekki heppilegt að minnsti vafi ríki um að komandi ráðherra hafi einhver tengsl við eina öflugustu glæpaklíku landsins, hversu ómerkileg sem tengslin kunna að vera.

Manni verður hugsað til annarra landa, t.d. eins stígvélalagaðs, þar sem ansi margir myndu falla á svona prófi, jafnvel skítfalla.